η PAKET VISION παρουσιάζει
LATINO BALKANOS -DESERT WARRIORS
Επεισόδιο 1 (πιλότος)
ΙΡΑΚ 1992
Στους λόφους γύρω από το εξεγερμένο Κούρδικο χωριό οι ειδικές δυνάμεις του Ιρακινού στρατού κατελάμβαναν αθόρυβα θέσεις μάχης. Ο Στρατηγός Σαούντ εμφανίστηκε λίγο ξοπίσω τους. Επιθεώρησε τις δυνάμεις του ανέκφραστος πίσω από τα γυαλιά ηλίου του.
Έβγαλε τον μπερέ του, έφτιαξε τα κατάμαυρα πυκνά μαλλιά του και τον ξαναφόρεσε. Έτριψε το πυκνό μουστάκι του πριν στραφεί στον Χούσνί τον βοηθό του.
-Στρατηγέ μου οι δυνάμεις μας είναι έτοιμες. Περιμένουμε τις διαταγές σας
-Και γω διαταγές περιμένω Χούσνι, απάντησε αδιάφορα ο Στρατηγός
Στους λόφους γύρω από το εξεγερμένο Κούρδικο χωριό οι ειδικές δυνάμεις του Ιρακινού στρατού κατελάμβαναν αθόρυβα θέσεις μάχης. Ο Στρατηγός Σαούντ εμφανίστηκε λίγο ξοπίσω τους. Επιθεώρησε τις δυνάμεις του ανέκφραστος πίσω από τα γυαλιά ηλίου του.
Έβγαλε τον μπερέ του, έφτιαξε τα κατάμαυρα πυκνά μαλλιά του και τον ξαναφόρεσε. Έτριψε το πυκνό μουστάκι του πριν στραφεί στον Χούσνί τον βοηθό του.
-Στρατηγέ μου οι δυνάμεις μας είναι έτοιμες. Περιμένουμε τις διαταγές σας
-Και γω διαταγές περιμένω Χούσνι, απάντησε αδιάφορα ο Στρατηγός
Λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα το χωριό είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία. Ο γέρος του χωριού, ο παππούς της Λέιλα στεκόταν μπροστά τους και τους μιλούσε για την ευκαιρία που δημιουργούταν ώστε να αποκτήσουν οι Κούρδοι του Βόρειου Ιράκ δικό τους κράτος
-...όχι για να δημιουργήσουμε ακόμα ένα αυταρχικό μόρφωμα, όχι για να δημιουργήσουμε ακόμη μια αυτοκρατορία σαν του Σαντάμ. Έχουμε την ευκαιρία οι Κούρδοι να δημιουργήσουμε μέσω του κράτους μια πραγματική δημοκρατία, μια δημοκρατία ούτε καν δυτικού ή ανατολικού τύπου. Μια δημοκρατία για όλους...
Η μικρή Λέιλα στεκόταν ανάμεσα στον μπαμπά και την μαμά της κρατώντας μια κούκλα. Καμάρωνε τον παππού της. «Ρουφούσε» θαρρείς όλα του τα λόγια ακόμα και αν δεν τα καταλάβαινε
«Μια πραγματική δημοκρατία για όλους» σκεφτόταν «θα συγκρατήσω αυτές τις λέξεις και θα ρωτήσω περισσότερα όταν μεγαλώσω»
-Ούτε το pkk συμφωνεί μ αυτά που λες αλλά ούτε οι ηγέτες μας στο Ιράκ και στο Ιράν, θα μπλέξουμε αν τους πάμε κόντρα, πετάχτηκε ένας από το πλήθος
Η Λέιλα έκανε να φωνάξει «να μην διακόπτπεις εσύ τον παππού μου» αλλά το χέρι της μαμας της πίεσε ελαφρά τον ώμο της σταματώντας την. Αυτή στράφηκε να βρει ανταπόκριση από τον μπαμπά της. Αυτός της χαμογέλασε
-Πως τον αφήνουμε να διακόπτει τα τόσο ωραία λόγια του παππού μου; Ρώτησε με την ειλικρινή αφέλεια του μικρού παιδιού η Λέιλα
Ο πατέρας της έσκυψε και την κοίταξε.
-Στην δημοκρατία, στην πραγματική δημοκρατία Λέιλα ο καθένας μπορεί να λέει την γνώμη του και το σωστό νικά το λάθος με τα επιχείρηματα
-Και αν αυτοί που πιστεςυουν στο λάθος είναι πιο πολοί;
-Πάλι προσπαθούμε με τα επιχειρήματα
-Και αν έχουν όπλα;
Ο πατέρας της έβγαλε από την μέση του ένα πιστόλι και της το έδειξε
-Θα πρέπει και μεις να έχουμε όπλα. Αλλά ακόμα και όταν αναγκαστούμε να τα χρησιμοποιήουμε δεν θα πρέπει να χάσουμε την καρδιά μας, την ψυχή μας και την ανθρωπιά μας. Ποτέ, είπε χτυπώντας με το χέρι το σημείο της καρδιάς του
Εν τω μεταξύ ο παππούς της Λέιλα ξαναέπαιρνε το λόγο
-Στο όνομα ποίου ζητάμε να γίνει η επανάσταση μας; Ενός ηγέτη; Μιας ακόμα εξουσιαστικής ιδελογίας; Δεν είδαμε που κατέληξαν αυτές οι επαναστάσεις στις άλλες χώρες; Ποια είναι η θέση του πολίτη στην Δύση και στην Ανατολή απέναντι στην εξουσία;
Έχουμε μια ευκαιρία να φτιάξουμε κράτος με την εμπειρία άλλων λαών και γνωρίζοντας τα λάθη που πρέπει να αποφύγουμε.
Το χωριό ζητωκράυγαζε
Η Λέιλα κοίταξε τώρα την μαμά της που την χάιδεψε και της χαμογέλασε
-Ο παππούς μου είναι άρχηγος σε έναν λαό που δεν έχει αρχηγούς, είπε η μικρή
-...όχι για να δημιουργήσουμε ακόμα ένα αυταρχικό μόρφωμα, όχι για να δημιουργήσουμε ακόμη μια αυτοκρατορία σαν του Σαντάμ. Έχουμε την ευκαιρία οι Κούρδοι να δημιουργήσουμε μέσω του κράτους μια πραγματική δημοκρατία, μια δημοκρατία ούτε καν δυτικού ή ανατολικού τύπου. Μια δημοκρατία για όλους...
Η μικρή Λέιλα στεκόταν ανάμεσα στον μπαμπά και την μαμά της κρατώντας μια κούκλα. Καμάρωνε τον παππού της. «Ρουφούσε» θαρρείς όλα του τα λόγια ακόμα και αν δεν τα καταλάβαινε
«Μια πραγματική δημοκρατία για όλους» σκεφτόταν «θα συγκρατήσω αυτές τις λέξεις και θα ρωτήσω περισσότερα όταν μεγαλώσω»
-Ούτε το pkk συμφωνεί μ αυτά που λες αλλά ούτε οι ηγέτες μας στο Ιράκ και στο Ιράν, θα μπλέξουμε αν τους πάμε κόντρα, πετάχτηκε ένας από το πλήθος
Η Λέιλα έκανε να φωνάξει «να μην διακόπτπεις εσύ τον παππού μου» αλλά το χέρι της μαμας της πίεσε ελαφρά τον ώμο της σταματώντας την. Αυτή στράφηκε να βρει ανταπόκριση από τον μπαμπά της. Αυτός της χαμογέλασε
-Πως τον αφήνουμε να διακόπτει τα τόσο ωραία λόγια του παππού μου; Ρώτησε με την ειλικρινή αφέλεια του μικρού παιδιού η Λέιλα
Ο πατέρας της έσκυψε και την κοίταξε.
-Στην δημοκρατία, στην πραγματική δημοκρατία Λέιλα ο καθένας μπορεί να λέει την γνώμη του και το σωστό νικά το λάθος με τα επιχείρηματα
-Και αν αυτοί που πιστεςυουν στο λάθος είναι πιο πολοί;
-Πάλι προσπαθούμε με τα επιχειρήματα
-Και αν έχουν όπλα;
Ο πατέρας της έβγαλε από την μέση του ένα πιστόλι και της το έδειξε
-Θα πρέπει και μεις να έχουμε όπλα. Αλλά ακόμα και όταν αναγκαστούμε να τα χρησιμοποιήουμε δεν θα πρέπει να χάσουμε την καρδιά μας, την ψυχή μας και την ανθρωπιά μας. Ποτέ, είπε χτυπώντας με το χέρι το σημείο της καρδιάς του
Εν τω μεταξύ ο παππούς της Λέιλα ξαναέπαιρνε το λόγο
-Στο όνομα ποίου ζητάμε να γίνει η επανάσταση μας; Ενός ηγέτη; Μιας ακόμα εξουσιαστικής ιδελογίας; Δεν είδαμε που κατέληξαν αυτές οι επαναστάσεις στις άλλες χώρες; Ποια είναι η θέση του πολίτη στην Δύση και στην Ανατολή απέναντι στην εξουσία;
Έχουμε μια ευκαιρία να φτιάξουμε κράτος με την εμπειρία άλλων λαών και γνωρίζοντας τα λάθη που πρέπει να αποφύγουμε.
Το χωριό ζητωκράυγαζε
Η Λέιλα κοίταξε τώρα την μαμά της που την χάιδεψε και της χαμογέλασε
-Ο παππούς μου είναι άρχηγος σε έναν λαό που δεν έχει αρχηγούς, είπε η μικρή
Πάνω στον λόφο ο Στρατηγός Σαούντ άναψε τσιγάρο και κοίταξε τον Χούσνι και του είπε
-Ακόμα και να χάσουμε όλο το Ιράκ, ακόμα και αν οι Κούρδοι μας κάνουν σκλάβους τους ακόμα και να συμβούν όλες οι κατάρες του κόσμου δεν θα ναι χειρότερα από το να γίνουν πράξη τα λόγια αυτού εκεί κάτω του σκύλου
-Σύμφωνα με τις υπηρεσίες πληροφοριών μας κερδίζουν έδαφος οι ιδέες του στην περιοχή στρατηγέ μου
-Για αυτό μας φέρανε εδώ. Όλα αυτά πρέπει να σταματήσουν σήμερα.
-Μάλιστα στρατηγέ μου
-Και ξαφνικά σίγησε ο ασύρματος. Και έχει και αναθεματισμένη ζέστη, είπε ο Στρατηγός κοιτώντας πάνω από τα βράχια τον ήλιο του μεσημεριού που «κατάκαιγε» την περιοχή.
Εκείνη την στιγμή πλησίασε τρέχοντας ο ασυρματιστής της μονάδας
-Στρατηγέ μου, αναφώνησε και άπλωσε τον ασύρματο.
Ο Σαούντ με ήρεμες κινήσεις έπιασε τον ασύρματο και μίλησε
-Στρατηγός Σαούντ
Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ο Σαρλ, ένας γόνος Γάλλων ευγενών όπου κατά πολλούς «κινούσε» τα νήματα στην Μέση Ανατολή
-Προχώρα. Κανόνισα να μην σου δημιουργήσουν πρόβλημα ούτε η Ιρακινή ηγεσία αλλά ούτε και ο διεθνής παράγοντας, ανέφερε ο Σαρλ μιλώντας μέσα από το προσωπικής του ιδιοκτησίας δάσος κάπου στην Βόρεια Γαλλία κοιτώντας έναν Γερμανό 35χρονο καλοντυμένο με στρατιωιτκό κούρεμα και τους δυο σκινχεντ σωματοφύλακες του με τα φλάι μπουφάν τους που στεκόταν ακριβώς μπροστά του.
Κλείνοντας το τηλέφωνο στράφηκε προς τον 35 χρονο
-Μόλις βάλαμε τους υπανθρώπους να ξεπαστρέψουν τους υπανθρώπους, του είπε
-Χάνουμε το «είναι» μας συναναστρεφόμενοι με δαύτους , απάντησε ο 35χρονος
Ο 50χρόνος Σαρλ χαμογέλασε πριν του απαντήσει
-Γνωρίζω τον Στρατηγό Σαουντ περίπου 3 αιώνες, λίγο περισσότερο από όσο ξέρω εσένα και ποτέ στο πέρας των αιώνων δεν μου δημιούργησε πρόβλημα
Τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του 35χρόνου Γερμανού «τεντώθηκαν» πριν απαντήσει
-Αν υπήρχε η λευκή καθαρότητα ανάμεσα μας θα αποφεύγαμε το φιάσκο της Δοϊράνης
Ο Σαρλ παρέμεινε ευγενικός στον τόνο της φωνής του
-Το ξεκαθαρίσαμε έναν αιώνα πριν , η λευκή καθαριότητα είναι το όχημα για να πετύχουμε τον σκοπό μας. Το όχημα , όχι ο σκοπός.
Ο Γερμανός έβγαλε από το ακριβό σακάκι του ένα πιστόλι και σημάδεψε τον Σαρλ
-Τότε λυπάμαι Σαρλ αλλά πρέπει να φύγεις από την μέση
Ο Γάλος τον κοίταξε ατάραχος.
Οι δυο σωματοφύλακες του Γερμανού βγάλανε από τα τις τσέπες των μπουφάν τους δυο μεγάλα μαχαίρια
-Θα στραφεί για πρώτη φορά κάποιος από μας ενάντια σε δικό του;
-Καιρός ήταν, απάντησε ο Γερμανός
Οι δυο σωματοφύλακες σκίνχεντ πλησίασαν τον Σαρλ με σκοπό να του κόψουν το κεφάλι και να καρφώσουν τα μαχαίρια τους στην καρδιά του. Ο Γάλλος ζύγισε καλά τον ασύρματο του πριν με δυο επιδέξιες κινήσεις περιστραφεί γύρω από τον άξονα του και χτυπήσει τον πρώτο σωματοφύλακα στο κεφάλι. Κατόπιν του άρπαξε το μαχαίρι και το εκτίναξε με δύναμη στον λαιμό του δεύτερου σωματοφύλακα ο οποίος σωριάζονταν νεκρός.
Ο Γερμανός πίεσε την σκανδάλη αλλά ο Σάρλ έφερε το σώμα του ζαλισμένου σωματοφύλακα ως ασπίδα και απέφυγε την σφαίρα. Πριν ο Γερμανός ξαναπυροβολήσει ένα σπαθί καρφωνόταν στην πλάτη του. Ο πιστός υπηρέτης του Σαρλ, ο Τουργκούτ ένας Τούρκος που περιμάζεψε σε κάποια αποστολή του στην Οθωμανική Κων/πόλη προστάτεψε ακόμη μια φορά το αφεντικό του.
-Ακόμα και να χάσουμε όλο το Ιράκ, ακόμα και αν οι Κούρδοι μας κάνουν σκλάβους τους ακόμα και να συμβούν όλες οι κατάρες του κόσμου δεν θα ναι χειρότερα από το να γίνουν πράξη τα λόγια αυτού εκεί κάτω του σκύλου
-Σύμφωνα με τις υπηρεσίες πληροφοριών μας κερδίζουν έδαφος οι ιδέες του στην περιοχή στρατηγέ μου
-Για αυτό μας φέρανε εδώ. Όλα αυτά πρέπει να σταματήσουν σήμερα.
-Μάλιστα στρατηγέ μου
-Και ξαφνικά σίγησε ο ασύρματος. Και έχει και αναθεματισμένη ζέστη, είπε ο Στρατηγός κοιτώντας πάνω από τα βράχια τον ήλιο του μεσημεριού που «κατάκαιγε» την περιοχή.
Εκείνη την στιγμή πλησίασε τρέχοντας ο ασυρματιστής της μονάδας
-Στρατηγέ μου, αναφώνησε και άπλωσε τον ασύρματο.
Ο Σαούντ με ήρεμες κινήσεις έπιασε τον ασύρματο και μίλησε
-Στρατηγός Σαούντ
Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ο Σαρλ, ένας γόνος Γάλλων ευγενών όπου κατά πολλούς «κινούσε» τα νήματα στην Μέση Ανατολή
-Προχώρα. Κανόνισα να μην σου δημιουργήσουν πρόβλημα ούτε η Ιρακινή ηγεσία αλλά ούτε και ο διεθνής παράγοντας, ανέφερε ο Σαρλ μιλώντας μέσα από το προσωπικής του ιδιοκτησίας δάσος κάπου στην Βόρεια Γαλλία κοιτώντας έναν Γερμανό 35χρονο καλοντυμένο με στρατιωιτκό κούρεμα και τους δυο σκινχεντ σωματοφύλακες του με τα φλάι μπουφάν τους που στεκόταν ακριβώς μπροστά του.
Κλείνοντας το τηλέφωνο στράφηκε προς τον 35 χρονο
-Μόλις βάλαμε τους υπανθρώπους να ξεπαστρέψουν τους υπανθρώπους, του είπε
-Χάνουμε το «είναι» μας συναναστρεφόμενοι με δαύτους , απάντησε ο 35χρονος
Ο 50χρόνος Σαρλ χαμογέλασε πριν του απαντήσει
-Γνωρίζω τον Στρατηγό Σαουντ περίπου 3 αιώνες, λίγο περισσότερο από όσο ξέρω εσένα και ποτέ στο πέρας των αιώνων δεν μου δημιούργησε πρόβλημα
Τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του 35χρόνου Γερμανού «τεντώθηκαν» πριν απαντήσει
-Αν υπήρχε η λευκή καθαρότητα ανάμεσα μας θα αποφεύγαμε το φιάσκο της Δοϊράνης
Ο Σαρλ παρέμεινε ευγενικός στον τόνο της φωνής του
-Το ξεκαθαρίσαμε έναν αιώνα πριν , η λευκή καθαριότητα είναι το όχημα για να πετύχουμε τον σκοπό μας. Το όχημα , όχι ο σκοπός.
Ο Γερμανός έβγαλε από το ακριβό σακάκι του ένα πιστόλι και σημάδεψε τον Σαρλ
-Τότε λυπάμαι Σαρλ αλλά πρέπει να φύγεις από την μέση
Ο Γάλος τον κοίταξε ατάραχος.
Οι δυο σωματοφύλακες του Γερμανού βγάλανε από τα τις τσέπες των μπουφάν τους δυο μεγάλα μαχαίρια
-Θα στραφεί για πρώτη φορά κάποιος από μας ενάντια σε δικό του;
-Καιρός ήταν, απάντησε ο Γερμανός
Οι δυο σωματοφύλακες σκίνχεντ πλησίασαν τον Σαρλ με σκοπό να του κόψουν το κεφάλι και να καρφώσουν τα μαχαίρια τους στην καρδιά του. Ο Γάλλος ζύγισε καλά τον ασύρματο του πριν με δυο επιδέξιες κινήσεις περιστραφεί γύρω από τον άξονα του και χτυπήσει τον πρώτο σωματοφύλακα στο κεφάλι. Κατόπιν του άρπαξε το μαχαίρι και το εκτίναξε με δύναμη στον λαιμό του δεύτερου σωματοφύλακα ο οποίος σωριάζονταν νεκρός.
Ο Γερμανός πίεσε την σκανδάλη αλλά ο Σάρλ έφερε το σώμα του ζαλισμένου σωματοφύλακα ως ασπίδα και απέφυγε την σφαίρα. Πριν ο Γερμανός ξαναπυροβολήσει ένα σπαθί καρφωνόταν στην πλάτη του. Ο πιστός υπηρέτης του Σαρλ, ο Τουργκούτ ένας Τούρκος που περιμάζεψε σε κάποια αποστολή του στην Οθωμανική Κων/πόλη προστάτεψε ακόμη μια φορά το αφεντικό του.
-Ο παππούς μου είναι αρχηγός σε έναν λαό που δεν έχει αρχηγούς,αναφώνησε η Λέιλα και εκείνη την ώρα οβίδες και σφαίρες πέφτανε στην πλατεία του χωριού. Ένας νεαρός ελεύθερος σκοπευτής του Ιρακινού στρατού σημάδευε και πατούσε την σκανδάλη από τον απέναντι «γυμνό» λόφο πριν η σφαίρα του χτυπήσει την καρδιά του παππού της.
Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε πέρα δώθε.
-Ο παππούς μου, ούρλιαξε η Λέιλα καθώς η μάνα της την έπαιρνε αγκαλιά και έτρεχε προς τα στενά του χωριού από τα οποία ο πατέρας της με μια ομάδα αντρών βγαίναν κραδαίνοντας καλάσνικοφ
Σε μερικά λεπτά τα όπλα μοιράστηκαν εξίσου σε άντρες και γυναίκες του χωριού ενώ ελικόπτερα του Ιρακινού στρατού το βομβάρδιζαν
Μια κόλαση φωτιάς και σιδήρου απλωνόταν μέσα στα στενοσόκακα του χωριού. Σ αυτήν την άνιση μάχη των τοπικών εξεγερμένων με τις μονάδες του καλύτερου στρατού της Μέσης Ανατολής δεν υπήρχε ελπίδα νίκης
-Πρέπει να φύγουμε φώναξε η μαμά της Λέιλα στον άντρα της
-Μας έχουν κυκλωμένους, της απάντησε πριν ρίξει μερικές ριπές προς το μέρος των Ιρακινών κομάντο
Το βλέμμα της Λέιλα είχε παγώσει. Κρυμμένη μέσα σε ενα στενό με τους γονείς της και τους μαχητές του χωριού κοιτούσε προς την πλατεία , προς το άψυχο σώμα του παππού της. Δεν αντιλαμβανόταν τον κίνδυνο που ελλόχευε τριγύρω της. Δεν άκουγε τις σφαίρες, τις εκρήξεις, τους σφαγείς του χωριού που πλησίαζαν.
Τανκς και φλογοβόλα κάναν την εμφάνιση τους παραδίδοντας στις φλόγες όλο το χωριό. Οι υπερασπιστές επαναστάτες έπεφταν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον. Όλοι το χαν πάρει απόφαση πως η όποια ιδέα, η όποια επανάσταση, η όποια πιθανότητα ενός καλύτερου μέλλοντος θα χανόταν με την ζωή τους εκείνη την μέρα αλλά...ίσως ο θάνατος τους να ενέπνεε τους συμπατριώτες τους και την διεθνή αλληλεγγύη, τα κινήματα της Δύσης, τον φτωχό λαό για νέους αγώνες, όπως είχε συμβεί άλλωστε ξανά στο παρελθόν και αναμφίβολα θα ξανασυνέβαινε στο μέλλον.
Τανκς και φλογοβόλα κάναν την εμφάνιση τους παραδίδοντας στις φλόγες όλο το χωριό. Οι υπερασπιστές επαναστάτες έπεφταν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον. Όλοι το χαν πάρει απόφαση πως η όποια ιδέα, η όποια επανάσταση, η όποια πιθανότητα ενός καλύτερου μέλλοντος θα χανόταν με την ζωή τους εκείνη την μέρα αλλά...ίσως ο θάνατος τους να ενέπνεε τους συμπατριώτες τους και την διεθνή αλληλεγγύη, τα κινήματα της Δύσης, τον φτωχό λαό για νέους αγώνες, όπως είχε συμβεί άλλωστε ξανά στο παρελθόν και αναμφίβολα θα ξανασυνέβαινε στο μέλλον.
Πέσαν όλοι νεκροί. Η τελευταία σφαίρα του τελευταίου Ιρακινού άντρα των ειδικών δυνάμεων προοριζόταν για την Λέιλα. Βγήκε από την κάννη της περιστρεφόμενη και ξεκίνησε την πορεία της προς το σώμα του κοριτσιού που συνέχιζε να περιμένει να δει τον παππού της να σηκώνεται και να κυρήσσει το «καλύτερο μέλλον για όλους τους ανθρώπους»
Η σφαίρα ταξίδευε ανάμεσα σε ερείπια, πτώματα και φλόγες προς το σώμα της Λέιλα.
Την ίδια στιγμή λες και βγήκε από τις φλόγες της καμμένης αρχαίας Τροίας μια καβαλάρισσα με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, έτρεξε πιο γρήγορα από την σφαίρα, πλησίασε την Λέιλα, έγειρε το σώμα της ελαφρά αρπάζοντας την και βάζοντας την μπροστά της πριν δώσει μια κλωτσιά στον αθάνατο Πήγασο της και να ξαναχαθεί μέσα στις φλόγες και τους καπνούς.
Η σφαίρα του κομαντο μερικά δέκατα του δευτερολέπτου μετά χτυπούσε μια κρεμασμένη έξω από ένα σπίτι κατσαρόλα κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο.
Οι κομάντο μείνανε με ανοιχτό το στόμα βλέποντας την Αμαζόνα να αρπάζει το παιδί πάνω στο άλογο της.
Ο Σαούντ άρχισε να ουρλιάζει να την σκοτώσουν.
Όσες κάννες πολυβόλων και κανονιών από τα τανκς και να στράφηκαν προς το μέρος της αυτή έμοιαζε να χορεύει με το άλογο της ανάμεσα στα πυρά.
Βγήκε από το χωριό στην πεδιάδα που οδηγούσε στα φαράγγια
Δυο ελικόπτερα την ακολούθησαν πολυβολώντας προς το μέρος της
Ήταν εμφανές πως αν έφταναν η αμαζόνα και το παιδί στο φαράγγι θα την χάνανε τα ελικόπτερα και έτσι καθώς μένανε λίγα ακόμα μέτρα άρχισαν να εκτοξεύουν τις ρουκέτες τους.
Όμως για ένα παράξενο λόγο θα νόμιζε κανείς πως το άλογο προέβλεπε την φορά των πυρών και άλλαζε κατεύθυνση την τελευταία στιγμή.
Η αμαζόνα το οδήγησε μέσα στα φαράγγια και οι πιλότοι των ελικοπτέρων πέσανε στα βράχια προκαλώντας ανατίναξη στα «σιδερένια πουλιά» τους
Ο Σαούντ ξεφύσηξε
Λίγο αργότερα μιλούσε από ένα δορυφορικό τηλέφωνο με Γαλλία . Ο Σαρλ τον άκουγε προσεκτικά δίπλα στο τζάκι του
-Εμφανίστηκε ξανά, είπε τελικά όταν ο Σαούντ τέλειωσε την εξιστόρηση των γεγονότων
-Θα ναι πρόβλημα
-Για την ώρα όχι. Σε 20 χρόνια. Αν την αφήσουμε να ζήσει σε 20 χρόνια θα «χορέψει» η εγγονή του γέρου με το διάβολο, θα παίξει το παιχνίδι μας, θα υποταχθεί σε αυτό , θα ατιμαστεί για αυτό και στο τέλος θα μας νικήσει.
-Η προφητεία του μπάσταρδου της Τροίας;
-Φρόντισε να μην ζήσει για να φτάσει ως εκείνη την στιγμή, είπε ο Σαρλ και έκλεισε το τηλέφωνό.
Η σφαίρα ταξίδευε ανάμεσα σε ερείπια, πτώματα και φλόγες προς το σώμα της Λέιλα.
Την ίδια στιγμή λες και βγήκε από τις φλόγες της καμμένης αρχαίας Τροίας μια καβαλάρισσα με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, έτρεξε πιο γρήγορα από την σφαίρα, πλησίασε την Λέιλα, έγειρε το σώμα της ελαφρά αρπάζοντας την και βάζοντας την μπροστά της πριν δώσει μια κλωτσιά στον αθάνατο Πήγασο της και να ξαναχαθεί μέσα στις φλόγες και τους καπνούς.
Η σφαίρα του κομαντο μερικά δέκατα του δευτερολέπτου μετά χτυπούσε μια κρεμασμένη έξω από ένα σπίτι κατσαρόλα κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο.
Οι κομάντο μείνανε με ανοιχτό το στόμα βλέποντας την Αμαζόνα να αρπάζει το παιδί πάνω στο άλογο της.
Ο Σαούντ άρχισε να ουρλιάζει να την σκοτώσουν.
Όσες κάννες πολυβόλων και κανονιών από τα τανκς και να στράφηκαν προς το μέρος της αυτή έμοιαζε να χορεύει με το άλογο της ανάμεσα στα πυρά.
Βγήκε από το χωριό στην πεδιάδα που οδηγούσε στα φαράγγια
Δυο ελικόπτερα την ακολούθησαν πολυβολώντας προς το μέρος της
Ήταν εμφανές πως αν έφταναν η αμαζόνα και το παιδί στο φαράγγι θα την χάνανε τα ελικόπτερα και έτσι καθώς μένανε λίγα ακόμα μέτρα άρχισαν να εκτοξεύουν τις ρουκέτες τους.
Όμως για ένα παράξενο λόγο θα νόμιζε κανείς πως το άλογο προέβλεπε την φορά των πυρών και άλλαζε κατεύθυνση την τελευταία στιγμή.
Η αμαζόνα το οδήγησε μέσα στα φαράγγια και οι πιλότοι των ελικοπτέρων πέσανε στα βράχια προκαλώντας ανατίναξη στα «σιδερένια πουλιά» τους
Ο Σαούντ ξεφύσηξε
Λίγο αργότερα μιλούσε από ένα δορυφορικό τηλέφωνο με Γαλλία . Ο Σαρλ τον άκουγε προσεκτικά δίπλα στο τζάκι του
-Εμφανίστηκε ξανά, είπε τελικά όταν ο Σαούντ τέλειωσε την εξιστόρηση των γεγονότων
-Θα ναι πρόβλημα
-Για την ώρα όχι. Σε 20 χρόνια. Αν την αφήσουμε να ζήσει σε 20 χρόνια θα «χορέψει» η εγγονή του γέρου με το διάβολο, θα παίξει το παιχνίδι μας, θα υποταχθεί σε αυτό , θα ατιμαστεί για αυτό και στο τέλος θα μας νικήσει.
-Η προφητεία του μπάσταρδου της Τροίας;
-Φρόντισε να μην ζήσει για να φτάσει ως εκείνη την στιγμή, είπε ο Σαρλ και έκλεισε το τηλέφωνό.
Θεσσαλονίκη αρχές του αιώνα
Η βάρκα με τους δυο Βούλγαρους νεαρούς πλησίαζε αδιάφορα προς το Γαλλικό επιβατηγό πλοίο μόλις αυτό σάλπαρε για το ταξίδι στην Κων/πόλη.
Μόλις που είχε βγει από το λιμάνι το βαπόρι και ισχυρές εκρήξεις τάραζαν το εσωτερικό του. Ένας νεαρός έτρεξε προς το κατάστρωμα πυροβολώντας ξοπίσω του τους δυο Γάλλους στρατιώτες που τον κατεδίωκαν. Ύστερα πήρε μια βαθιά ανάσα και πήδηξε προς το νερό.
Η βάρκα με τους Βούλγαρους νεαρούς τον πλησίαζε. Αυτός κολύμπησε με όλες του τις δυνάμεις προς το μέρος τους. Από την βάρκα οι σύντροφοι του έβαλαν με τα πιστόλια τους κατά των Γάλλων στρατιωτών στο φλεγόμενο πλοίο το οποίο βυθιζόταν.
Την ίδια στιγμή η Οθωμανική τράπεζα στην προβλήτα της πόλης παραδινόταν στο έλεος της φωτιάς μετά από μια σειρά εκρήξεων. Από ένα μπακάλικο δίπλα στην τράπεζα έβγαινε τρέχοντας ο Μάρκο. Οθωμανοί αστυνομικοί του φώναξαν. Αυτός γύρισε και ανάβοντας το φυτιλι του δυναμίτη του τον εκσφενδόνισε προς το μέρος τους.
Η βάρκα με τους δυο Βούλγαρους νεαρούς πλησίαζε αδιάφορα προς το Γαλλικό επιβατηγό πλοίο μόλις αυτό σάλπαρε για το ταξίδι στην Κων/πόλη.
Μόλις που είχε βγει από το λιμάνι το βαπόρι και ισχυρές εκρήξεις τάραζαν το εσωτερικό του. Ένας νεαρός έτρεξε προς το κατάστρωμα πυροβολώντας ξοπίσω του τους δυο Γάλλους στρατιώτες που τον κατεδίωκαν. Ύστερα πήρε μια βαθιά ανάσα και πήδηξε προς το νερό.
Η βάρκα με τους Βούλγαρους νεαρούς τον πλησίαζε. Αυτός κολύμπησε με όλες του τις δυνάμεις προς το μέρος τους. Από την βάρκα οι σύντροφοι του έβαλαν με τα πιστόλια τους κατά των Γάλλων στρατιωτών στο φλεγόμενο πλοίο το οποίο βυθιζόταν.
Την ίδια στιγμή η Οθωμανική τράπεζα στην προβλήτα της πόλης παραδινόταν στο έλεος της φωτιάς μετά από μια σειρά εκρήξεων. Από ένα μπακάλικο δίπλα στην τράπεζα έβγαινε τρέχοντας ο Μάρκο. Οθωμανοί αστυνομικοί του φώναξαν. Αυτός γύρισε και ανάβοντας το φυτιλι του δυναμίτη του τον εκσφενδόνισε προς το μέρος τους.
Στην Σόφια ο Βλάντιμιρ, πράκτορας του Βουλγαρικού εθνικιστικού κόμματος κοιτούσε από το παράθυρο του γραφείου του σκεφτικός τον δρόμο. Οι πιτσιρικάδες της Θεσσαλονίκης του είχαν πουλήσει παραμύθι κάνοντας τον να πιστέψει πως επρόκειτο για ένθερμους εθνικιστές. Τους προμήθευσε με λεφτά του κόμματος όπλα και εκρηκτικά και λίγο πριν την καθορισμένη ημερομηνία αποδείχτηκε πως επρόκειτο για φανατικούς αναρχικούς, επηρεασμένους από τα διδάγματα του Μιχαήλ Μπακούνιν και την δράση των Ρώσων Ναρόντικων. Το σχέδιο του ήταν να προκληθούν βίαια επεισόδια κατά των Οθωμανών πρωτίστως και εν δευτέροις των άλλων εθνοτήτων στην πόλη, αντ αυτού οι πιτσιρικάδες έβαλαν ως στόχο τους καπιταλιστικούς και οικονομικούς στόχους στην πόλη. Το χάος και η σύγχυση που θα προκαλούσε η δράση τους θα μπέρδευε την ανάπτυξη εθνικής συνείδησης που η οργάνωση του προωθούσε ανάμεσα στους σλαβόφωνούς της Μακεδονίας.
Οι Έλληνες θα θεωρούσαν τις ενέργειες έργο του Βουλγάρικου εθνικισμού, οι σλαβόφωνοι θα αποκτούσαν μια ταξική ανάγνωση για την έννοια της απελευθέρωσης από την Οθωμανική κυριαρχία και οι εβραίοι εργάτες, σε αντίθεση με τους συμπατριώτες τους αστούς ήταν πάντα πρόθυμοι και ανοιχτοί στην οργάνωση διαδηλώσεων και την δημιουργία ταξικών ενώσεων στους χώρους εργασίας τους.
Άρχισε να πέφτει ψιλόβροχο εκείνο το πρωινό του Απρίλη στην Σόφια. Ο Βλάντιμιρ περίμενε τα άσχημα νέα να φτάσουν από στιγμή σε στιγμή με τον τηλέγραφο και την μήνη των προϊσταμένων του στο κομιτάτο να αναζητά τον υπεύθυνο που θα πλήρωνε την ζημιά.
Προνόησε βέβαια ένα μήνα νωρίτερα ειδοποιώντας τον Τούρκο αστυνομικό διευθυντή της Θεσσαλονίκης ενημερώνοντας τον για την επικείμενη τρομοκρατική επίθεση, αλλά δεν γνώριζε τους στόχους και την ώρα. Αν οι Τούρκοι κατάφερναν να τις αποτρέψουν θα την γλίτωνε και ο ίδιος με μερικές επιπλήξεις , βέβαια δεν είχε και την καλύτερη γνώμη για την ικανότητα του καταρρέοντα Οθωμανικού κρατικού μηχανισμού.
Η πόρτα του γραφείου του χτύπησε. Ήταν η γραμματέας του. Του άφηνε ένα τηλεγράφημα πριν εξαφανιστεί ξανά. Πλησίασε αργά το τραπέζι του. Έφερε στα χέρια του το χαρτάκι και διάβασε
“Δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε τις ενέργειες. Οι τρομοκράτες όμως έπεσαν στα χέρια μας. Ευχαριστώ δεν θα ξεχάσω την βοήθεια σου Βλάντιμιρ..
Ομέρ”
Σε λίγο θα έχανε την θέση του στο κόμμα αλλά είχε κερδίσει την αιώνια φιλία του αστυνομικού διευθυντή μιας πόλης που σε λίγο θα ανήκε σε άλλα χέρια.
“Αξίζει άραγε κάτι η αιώνια φιλία σου Ομέρ;”, αναρωτήθηκε μην γνωρίζοντας πως μόλις είχε ενταχθεί στην οικογένεια των υπηρετών των Απέθαντων αρχόντων που εξουσίαζαν τον κόσμο από πάντα.
Στην Βουλγάρικη γειτονιά της πόλης είχαν ταμπουρωθεί οι πιτσιρικάδες αναρχικοί που θα μέναν στην ιστορία ως “Βαρκάρηδες της Θεσσαλονίκης” και δίναν μάχη με μολύβι και δυναμίτη ενάντια στους Τούρκους αστυνομικούς, τους καρακόλ που επιχειρούσαν να τους συλλάβουν.
Προς το βράδυ τα κακρακόλια επικρατούσαν. Ένας ένας οι πιτσιρικάδες με τις τραγιασκες σωριάζονταν νεκροί από τις σφαίρες τους. Ο Μάρκο ένιωθε φόβο. Ήθελε να κλάψει. Το πρωί έκανε όλο τον κόσμο να τρανταχτεί σύγκορμος και το βράδυ συνειδητοποιούσε πως ήταν πολύ μικρός, μόλις 19ετών για να σηκώσει το βάρος των πράξεων του, για να πεθάνει. Ακούμπησε την πλάτη στον τοίχο ενός σπιτιού μέσα σε ένα στενό. Σωριάστηκε κάτω κρατώντας το πιστόλι του. Του χε μείνει μια σφαίρα μόνο. Ο νεανικός ενθουσιασμός του πρωινού δεν είχε προβλέψει πως τα πτώματα δεν τελειώνουν ποτέ αλλά τα πυρομαχικά κάποτε σώνονται.
Όταν ξεκινούσε από τα φτωχικά στενοσόκακα της πόλης ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Με τις πράξει του να πείσει τους εργάτες, τους κολασμένους Εβραίους, Έλληνες , Τούρκους, Σέρβους ,αλβανούς πως πολεμώντας τους δυνάστες αυτού του κόσμου θα κατάφερναν να αλλάξουν την μοίρα τους. Και κατάφερε ως το μεσημέρι να αποδείξει πως τα “τέρατα” αυτού του κόσμου δεν είναι ανίκητα. Μια τράπεζα, ένα κρουαζιερόπλοιο και ένα τρένο με πλούσιους είχαν γίνει σμπαράλια από την οργή ενός μάτσου φτωχόπαιδων. Όμως δεν ήθελε να πεθάνει. Φοβόταν.
Τα καρακόλια είχαν αποδεκατίσει τους παιδικούς του φίλους. Οι λιγοστοί που του απέμειναν πολεμούσαν ακόμα αλλά που και που άκουγε που παραδίνονταν μην έχοντας δυνάμεις και πυρομαχικά να πολεμήσουν πλέον. Άκουγε κρυμμένος στο στενό τις βρισιές και τα χτυπήματα των καρακολ με τους υποκόπανους των όπλων τους πάνω στους συντρόφους του. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Του χε μείνει μια σφαίρα. Τι να σου κάνει μια σφαίρα απέναντι στον κόσμο;
Έφερε κλαίγοντας την κάννη του πιστολιού του στο στόμα του. Ακούμπησε την σκανδάλη.
Έκλαιγε.
Έκλαιγε σαν μωρό παιδί.
Σκέφτηκε τον πατέρα του που σκοτώθηκε σε αυτό που η καθεστηκυία τάξη θα ονόμαζε 'εργατικό ατύχημα”. Σκέφτηκε τα μικρά του αδελφάκια που πεινούσαν. Σκέφτηκε την μάνα του που τον υπεραγαπούσε και αρρώστησε δουλεύοντας όπου έβρισκε για να τους ζήσει.
Μια φευγαλέα σκέψη τον έκανε να τραβήξει την κάννη του πιστολιού από το στόμα του. Ο θάνατος του θα σκότωνε την μάνα του.
Πόσες φορές δείλιασε μέσα σε εκείνο το στενό της Βουλγάρικης συνοικίας.
Όταν τον κύκλωσαν οι Τούρκοι αστυνομικοί σκάσανε στα γέλια βλέποντας τον να κλαίει. Τον αποκάλεσαν κοριτσάκι, σκύλο, δειλό.
Μερικές βδομάδες αργότερα βγήκε η απόφαση του καδή.
Θα εξοριζόταν στην Λιβύη σε τάγμα εργασίας στην έρημο.
Πριν τον φορτώσουν στο καράβι κοίταξε την μάνα του που έκλαιγε και της είπε
-Μην κλαις μάνα , τουλάχιστον ζω
Από κείνη την μέρα που άφηνε την υγρασία της Θεσσαλονίκης και πλησίαζε στην κάψα της ερήμου δεν ξαναεκλαψε ποτέ.
Για έναν αιώνα σχεδόν δεν κύλησε ξανά δάκρυ από τα μάτια του.
Τώρα μέσα στο μπαρ στην μέση του πουθενά, στις ερημιές μεταξύ Λιβανού και Συρίας κοιτούσε το γυμνό σώμα της Κουρδισας στρίππερ που λικνιζόταν πάνω στην σκηνή και ένιωσε έναν κόμπο να πνίγει τον λαιμό του.
“Ότι είναι να γίνει ας γίνει”, μονολόγησε στα Βουλγάρικα και άναψε ένα τσιγάρο
Προς το βράδυ τα κακρακόλια επικρατούσαν. Ένας ένας οι πιτσιρικάδες με τις τραγιασκες σωριάζονταν νεκροί από τις σφαίρες τους. Ο Μάρκο ένιωθε φόβο. Ήθελε να κλάψει. Το πρωί έκανε όλο τον κόσμο να τρανταχτεί σύγκορμος και το βράδυ συνειδητοποιούσε πως ήταν πολύ μικρός, μόλις 19ετών για να σηκώσει το βάρος των πράξεων του, για να πεθάνει. Ακούμπησε την πλάτη στον τοίχο ενός σπιτιού μέσα σε ένα στενό. Σωριάστηκε κάτω κρατώντας το πιστόλι του. Του χε μείνει μια σφαίρα μόνο. Ο νεανικός ενθουσιασμός του πρωινού δεν είχε προβλέψει πως τα πτώματα δεν τελειώνουν ποτέ αλλά τα πυρομαχικά κάποτε σώνονται.
Όταν ξεκινούσε από τα φτωχικά στενοσόκακα της πόλης ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Με τις πράξει του να πείσει τους εργάτες, τους κολασμένους Εβραίους, Έλληνες , Τούρκους, Σέρβους ,αλβανούς πως πολεμώντας τους δυνάστες αυτού του κόσμου θα κατάφερναν να αλλάξουν την μοίρα τους. Και κατάφερε ως το μεσημέρι να αποδείξει πως τα “τέρατα” αυτού του κόσμου δεν είναι ανίκητα. Μια τράπεζα, ένα κρουαζιερόπλοιο και ένα τρένο με πλούσιους είχαν γίνει σμπαράλια από την οργή ενός μάτσου φτωχόπαιδων. Όμως δεν ήθελε να πεθάνει. Φοβόταν.
Τα καρακόλια είχαν αποδεκατίσει τους παιδικούς του φίλους. Οι λιγοστοί που του απέμειναν πολεμούσαν ακόμα αλλά που και που άκουγε που παραδίνονταν μην έχοντας δυνάμεις και πυρομαχικά να πολεμήσουν πλέον. Άκουγε κρυμμένος στο στενό τις βρισιές και τα χτυπήματα των καρακολ με τους υποκόπανους των όπλων τους πάνω στους συντρόφους του. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Του χε μείνει μια σφαίρα. Τι να σου κάνει μια σφαίρα απέναντι στον κόσμο;
Έφερε κλαίγοντας την κάννη του πιστολιού του στο στόμα του. Ακούμπησε την σκανδάλη.
Έκλαιγε.
Έκλαιγε σαν μωρό παιδί.
Σκέφτηκε τον πατέρα του που σκοτώθηκε σε αυτό που η καθεστηκυία τάξη θα ονόμαζε 'εργατικό ατύχημα”. Σκέφτηκε τα μικρά του αδελφάκια που πεινούσαν. Σκέφτηκε την μάνα του που τον υπεραγαπούσε και αρρώστησε δουλεύοντας όπου έβρισκε για να τους ζήσει.
Μια φευγαλέα σκέψη τον έκανε να τραβήξει την κάννη του πιστολιού από το στόμα του. Ο θάνατος του θα σκότωνε την μάνα του.
Πόσες φορές δείλιασε μέσα σε εκείνο το στενό της Βουλγάρικης συνοικίας.
Όταν τον κύκλωσαν οι Τούρκοι αστυνομικοί σκάσανε στα γέλια βλέποντας τον να κλαίει. Τον αποκάλεσαν κοριτσάκι, σκύλο, δειλό.
Μερικές βδομάδες αργότερα βγήκε η απόφαση του καδή.
Θα εξοριζόταν στην Λιβύη σε τάγμα εργασίας στην έρημο.
Πριν τον φορτώσουν στο καράβι κοίταξε την μάνα του που έκλαιγε και της είπε
-Μην κλαις μάνα , τουλάχιστον ζω
Από κείνη την μέρα που άφηνε την υγρασία της Θεσσαλονίκης και πλησίαζε στην κάψα της ερήμου δεν ξαναεκλαψε ποτέ.
Για έναν αιώνα σχεδόν δεν κύλησε ξανά δάκρυ από τα μάτια του.
Τώρα μέσα στο μπαρ στην μέση του πουθενά, στις ερημιές μεταξύ Λιβανού και Συρίας κοιτούσε το γυμνό σώμα της Κουρδισας στρίππερ που λικνιζόταν πάνω στην σκηνή και ένιωσε έναν κόμπο να πνίγει τον λαιμό του.
“Ότι είναι να γίνει ας γίνει”, μονολόγησε στα Βουλγάρικα και άναψε ένα τσιγάρο
Αρχαία Τροία
Οι Αμαζόνες παραταχτήκαν έξω από τα τείχη της Τροίας ακριβώς απέναντι από τους Μυρμιδόνες του Αχιλλέα. Η βασίλισσα τους η Πενθεσίλεια τον κοίταξε στα μάτια. Σκέφτηκε όλα όσα είχαν προηγηθεί. Μετά τον τον θάνατο του Έκτορα ο βασιλιάς Πρίαμος την κάλεσε από τον Πόντο να ενισχύσει την μάχη των Τρώων απέναντι στους Αχαιούς
Ο Αχιλλέας ένιωσε ανάμεικτα συναισθήματα κοιτώντας την. Τα μάτια της που τον κοιτούσαν τον καναν να νιώσει παράξενα. Ένα αίσθημα που ήθελε οπωσδήποτε να διώξει αυτή την στιγμή ένιωθε να τον πλημμυρίζει. Δεν δίστασε να δώσει πρόωρα το παράγγελμα για την επίθεση.
Από έναν λόφο παρακολουθούσαν μια ομάδα Αχαιών την μάχη. Μαζί τους ήταν και ο Θερσίτης, ένας απλός στρατιώτης που δεν δίσταζε να κηρύσσει το μάταιο της εκστρατείας, μιας εκστρατείας που εξυπηρετούσε τον πλουτισμό των Αχαιών βασιλιάδων “εις βάρος των απλών στρατιωτών που θελαν να γυρίσουν σπίτια τους “ όπως διαλαλούσε χωρίς να κρύβεται .
Οι Μυρμιδόνες όρμηξαν κρατώντας δόρια και ασπίδες πάνω στις Αμαζόνες.
Καθώς διένυαν την απόσταση που τους χώριζε η Πενθεσίλεια έδωσε εντολή και οι τοξότριες άρχισαν να εκτοξεύουν τα βέλη τους αρκετά από τα οποία καρφώνονταν στα σώματα των Μυρμιδόνων.
Κορμιά πέφτανε κάτω νεκρά. Στρατιώτες πηδούσαν στον αέρα ενώ τρέχανε για να αποφύγουν τις νεκρές σωρούς των συντρόφων τους. Ο ίδιος ο Αχιλλέας ηγούνταν της επίθεσης. Τρια βέλη τον χτύπησαν σε διάφορα σημεία του σώματος του αφήνοντας τον αλώβητο. Η βασίλισσα των Αμαζόνων το παρατήρησε και ένιωσε ανησυχία για το τι θα αντιμετώπιζε σε λίγο. “Πως θα σκότωνε κάποιον ο οποίος έμενε αλώβητος από τα βέλη που τρυπούσαν το κορμί του; σκέφτηκε. Η Μυρίνα, η μελαχρινή πανέμορφη συντρόφισσα και φίλη της που στεκόταν δίπλα της ένιωσε την ανησυχία της βασίλισσας των Αμαζόνων. Πήγε να πει κάτι όμως η Πενθεσίλεια γύρισε και την κοίταξε χαμογελώντας
-Ότι έχεις να πεις θα το πεις μετά την μάχη Μυρίνα
Μετά κοίταξε μπροστά της τους Μυρμιδόνες. Ύψωσε το ξίφος και άφησε μια πολεμική κραυγή, καλώντας τις Αμαζόνες να ξεκινήσει η επίθεση τους
Σε λίγα λεπτά Μυρμιδόνες και Αμαζόνες γινόταν ένα απροσδιόριστο πολεμικό κουβάρι που κονταροχτυπιόταν και ξιφασκούσε με φόντο το βραχώδες ξερό τοπίο και τα τείχη της Τροίας.
Από τον λόφο ο Θερσίτης βαριανάσαινε. Ο γενναίος πολεμιστής και άτυπος προστάτης του , ο Αίας του έπιασε τον ώμο
-Ηρέμησε. Πολλοί στο στράτευμα ψιθυρίζουν πως το χεις παρατραβήξει αδελφέ, του είπε χαμηλόφωνα, στο κάτω -κάτω είσαι ένας απλός στρατιώτης
-Ακριβώς επειδή είμαι ένας απλός στρατιώτης έχω χρέος απέναντι στους απλούς στρατιώτες...απάντησε ο Θερσίτης και συμπλήρωσε...στους απλούς στρατιώτες και των δυο πλευρών
Μετά ξεκίνησε να κατηφορίζει τον λόφο τρέχοντας. Ο Αίας προσπάθησε να πει κάτι για να τον σταματήσει αλλά το μετάνιωσε μπροστά στο πείσμα του κοντού άσχημου και πεισματάρη Αχαιού στρατιώτη.
Η Μυρίνα με χορευτικές θαρρείς κινήσεις ξιφασκούσε και εξουδετέρωνε δίπλα στην Πενθεσίλεια τους Μυρμιδόνες που ερχόταν από όλες τις κατευθύνσεις προς το μέρος τους.
Ο Αχιλλέας προχωρώντας με σιγουριά προς το μέρος της βασίλισσας έσφαζε την μια μετά την άλλη τις Αμαζόνες που τον ορμούσαν ώσπου στο τέλος στάθηκε απέναντι στην Πενθεσίλεια.
Κοιτάχτηκαν πριν η Αμαζόνα ορμήξει τρέχοντας προς το μέρος του. Σήκωσε το δόρυ πηδώντας στον αέρα και το κατέβασε με δύναμη προς το στέρνο του. Ο Αχιλλέας πρόλαβε και έφερε την ασπίδα του μπροστά στο σώμα του για να προστατευτεί. Αμέσως μετά με το σπαθί του έδωσε μια κόβοντας το δόρυ της Αμαζόνας στα δυο. Την κοίταξε και χαμογέλασε... Αυτή τράβηξε από την θήκη το σπαθί της και του όρμησε.
Στο κέντρο της μάχης με κορμιά πεσόντων Μυρμιδόνων και Αμαζόνων να του;ς πλαισιώνουν οι δυο τους ξιφασκούσαν κάτω από τον καυτό ήλιο
Ο Θερσίτης έτρεχε με τα στήθια του να βγάζουν πλέον φωτιές προς το κέντρο της μάχης
Όταν έφτασε πολύ κοντά αντίκρισε τον Αχιλλέα με μια επιδέξια κίνηση να χτυπάει με το σπαθί του την ασπίδα της Πενθεσίλεια, μετά να γυρίζει το σώμα του με μια κυκλική κίνηση και να το φέρει πίσω από το δικό της καρφώνοντας παράλληλα το σπαθί του στην πλάτη της.
Η βασίλισσα έπεσε στα γόνατα . Ο Μυρμιδόνας βασιλιάς τράβηξε το σπαθί του από το σώμα της απελευθερώνοντας και αφήνοντας το να σωριαστεί άψυχο πλέον κάτω σε ανάσκελη στάση.
Η Μυρίνα αντικρίζοντας το θέαμα ούρλιαξε. Έκανε να τρέξει προς το μέρος της νεκρής συντρόφισσας της αλλά οι υπόλοιπες αμαζόνες μετά βίας μπόρεσαν να την συγκρατήσουν καθώς οπισθοχωρούσαν προς το εσωτερικό των τειχών της Τροίας.
Η μάχη είχε τελειώσει.
Ο Αχιλλέας γονάτισε μπροστά στο νεκρό σώμα της βασίλισσας και κοίταξε το πρόσωπο της νιώθοντας έναν ακατανίκητο πόθο για την ομορφιά της πολεμίστριας. Έσκυψε και την φίλησε στα χείλη.
Ο Θερσίτης έφτασε στο σημείο λαχανιασμένος. Κοίταξε τον Αχιλλέα και φώναξε
-Το πάθος σας για πλούτο και για δόξα εξελίχτηκε σε ύβρι πλέον. Σκοτωνόμαστε εμείς οι απλοί άνθρωποι για να κάνετε το βίτσιο εσείς οι βασιλείς και ισχυροί αυτού του κόσμου. 10 χρόνια που να πάρει. 10 χρόνια είναι πολλά για να υπηρετούμε χωρίς λόγο την εξουσιομανία λυσασμένων παρανοϊκών όπως εσείς. Δεν σας φτάνουν τα πλούτη και η δόξα τώρα το ρίξατε και στους έρωτες με νεκρές βασίλισσες. Καθόλου παράξενο έτσι νεκροί από αισθήματα και αγάπη που είστε όλοι οι ισχυροί αυτού του κόσμου.
Ένας Μυρμιδόνας έκανε να τραβήξει το σπαθί του και να πλησιάσει από πίσω τον ασεβή Θερσίτη, όμως ο Οδυσσέας , πιστός φίλος του Αχιλλέα του έπιασε το χέρι ψιθυρίζοντας
-Όχι τώρα, όχι εδώ.
Από τα τείχη της Τροίας μια Αμαζόνα μαχήτρια σημάδευε επίσης με το τόξο της τον Θερσίτη. Το χέρι της Μυρίνα την εμπόδισε να το εκτοξεύσει
-Όχι αυτόν. Αυτός είπε αλήθειες σήμερα και είναι ήδη νεκρός αν και δεν το ξέρει ακόμα
-Τα λόγια του βεβήλωσαν την βασίλισσα
-Και για πρώτη φορά στην ιστορία εξύψωσαν τον απλό πολεμιστή.
Ο Αχιλλέας γύρισε και με μίσος στα μάτια κοίταξε τον Θερσίτη. Ο μικροκαμωμένος Αχαιός πολεμιστής κατάλαβε πως ο Μυρμιδόνας ημίθεος θα ζητούσε την εκδίκηση του. Σύντομα
Τελος 1ου επεισοδίου
Οι Αμαζόνες παραταχτήκαν έξω από τα τείχη της Τροίας ακριβώς απέναντι από τους Μυρμιδόνες του Αχιλλέα. Η βασίλισσα τους η Πενθεσίλεια τον κοίταξε στα μάτια. Σκέφτηκε όλα όσα είχαν προηγηθεί. Μετά τον τον θάνατο του Έκτορα ο βασιλιάς Πρίαμος την κάλεσε από τον Πόντο να ενισχύσει την μάχη των Τρώων απέναντι στους Αχαιούς
Ο Αχιλλέας ένιωσε ανάμεικτα συναισθήματα κοιτώντας την. Τα μάτια της που τον κοιτούσαν τον καναν να νιώσει παράξενα. Ένα αίσθημα που ήθελε οπωσδήποτε να διώξει αυτή την στιγμή ένιωθε να τον πλημμυρίζει. Δεν δίστασε να δώσει πρόωρα το παράγγελμα για την επίθεση.
Από έναν λόφο παρακολουθούσαν μια ομάδα Αχαιών την μάχη. Μαζί τους ήταν και ο Θερσίτης, ένας απλός στρατιώτης που δεν δίσταζε να κηρύσσει το μάταιο της εκστρατείας, μιας εκστρατείας που εξυπηρετούσε τον πλουτισμό των Αχαιών βασιλιάδων “εις βάρος των απλών στρατιωτών που θελαν να γυρίσουν σπίτια τους “ όπως διαλαλούσε χωρίς να κρύβεται .
Οι Μυρμιδόνες όρμηξαν κρατώντας δόρια και ασπίδες πάνω στις Αμαζόνες.
Καθώς διένυαν την απόσταση που τους χώριζε η Πενθεσίλεια έδωσε εντολή και οι τοξότριες άρχισαν να εκτοξεύουν τα βέλη τους αρκετά από τα οποία καρφώνονταν στα σώματα των Μυρμιδόνων.
Κορμιά πέφτανε κάτω νεκρά. Στρατιώτες πηδούσαν στον αέρα ενώ τρέχανε για να αποφύγουν τις νεκρές σωρούς των συντρόφων τους. Ο ίδιος ο Αχιλλέας ηγούνταν της επίθεσης. Τρια βέλη τον χτύπησαν σε διάφορα σημεία του σώματος του αφήνοντας τον αλώβητο. Η βασίλισσα των Αμαζόνων το παρατήρησε και ένιωσε ανησυχία για το τι θα αντιμετώπιζε σε λίγο. “Πως θα σκότωνε κάποιον ο οποίος έμενε αλώβητος από τα βέλη που τρυπούσαν το κορμί του; σκέφτηκε. Η Μυρίνα, η μελαχρινή πανέμορφη συντρόφισσα και φίλη της που στεκόταν δίπλα της ένιωσε την ανησυχία της βασίλισσας των Αμαζόνων. Πήγε να πει κάτι όμως η Πενθεσίλεια γύρισε και την κοίταξε χαμογελώντας
-Ότι έχεις να πεις θα το πεις μετά την μάχη Μυρίνα
Μετά κοίταξε μπροστά της τους Μυρμιδόνες. Ύψωσε το ξίφος και άφησε μια πολεμική κραυγή, καλώντας τις Αμαζόνες να ξεκινήσει η επίθεση τους
Σε λίγα λεπτά Μυρμιδόνες και Αμαζόνες γινόταν ένα απροσδιόριστο πολεμικό κουβάρι που κονταροχτυπιόταν και ξιφασκούσε με φόντο το βραχώδες ξερό τοπίο και τα τείχη της Τροίας.
Από τον λόφο ο Θερσίτης βαριανάσαινε. Ο γενναίος πολεμιστής και άτυπος προστάτης του , ο Αίας του έπιασε τον ώμο
-Ηρέμησε. Πολλοί στο στράτευμα ψιθυρίζουν πως το χεις παρατραβήξει αδελφέ, του είπε χαμηλόφωνα, στο κάτω -κάτω είσαι ένας απλός στρατιώτης
-Ακριβώς επειδή είμαι ένας απλός στρατιώτης έχω χρέος απέναντι στους απλούς στρατιώτες...απάντησε ο Θερσίτης και συμπλήρωσε...στους απλούς στρατιώτες και των δυο πλευρών
Μετά ξεκίνησε να κατηφορίζει τον λόφο τρέχοντας. Ο Αίας προσπάθησε να πει κάτι για να τον σταματήσει αλλά το μετάνιωσε μπροστά στο πείσμα του κοντού άσχημου και πεισματάρη Αχαιού στρατιώτη.
Η Μυρίνα με χορευτικές θαρρείς κινήσεις ξιφασκούσε και εξουδετέρωνε δίπλα στην Πενθεσίλεια τους Μυρμιδόνες που ερχόταν από όλες τις κατευθύνσεις προς το μέρος τους.
Ο Αχιλλέας προχωρώντας με σιγουριά προς το μέρος της βασίλισσας έσφαζε την μια μετά την άλλη τις Αμαζόνες που τον ορμούσαν ώσπου στο τέλος στάθηκε απέναντι στην Πενθεσίλεια.
Κοιτάχτηκαν πριν η Αμαζόνα ορμήξει τρέχοντας προς το μέρος του. Σήκωσε το δόρυ πηδώντας στον αέρα και το κατέβασε με δύναμη προς το στέρνο του. Ο Αχιλλέας πρόλαβε και έφερε την ασπίδα του μπροστά στο σώμα του για να προστατευτεί. Αμέσως μετά με το σπαθί του έδωσε μια κόβοντας το δόρυ της Αμαζόνας στα δυο. Την κοίταξε και χαμογέλασε... Αυτή τράβηξε από την θήκη το σπαθί της και του όρμησε.
Στο κέντρο της μάχης με κορμιά πεσόντων Μυρμιδόνων και Αμαζόνων να του;ς πλαισιώνουν οι δυο τους ξιφασκούσαν κάτω από τον καυτό ήλιο
Ο Θερσίτης έτρεχε με τα στήθια του να βγάζουν πλέον φωτιές προς το κέντρο της μάχης
Όταν έφτασε πολύ κοντά αντίκρισε τον Αχιλλέα με μια επιδέξια κίνηση να χτυπάει με το σπαθί του την ασπίδα της Πενθεσίλεια, μετά να γυρίζει το σώμα του με μια κυκλική κίνηση και να το φέρει πίσω από το δικό της καρφώνοντας παράλληλα το σπαθί του στην πλάτη της.
Η βασίλισσα έπεσε στα γόνατα . Ο Μυρμιδόνας βασιλιάς τράβηξε το σπαθί του από το σώμα της απελευθερώνοντας και αφήνοντας το να σωριαστεί άψυχο πλέον κάτω σε ανάσκελη στάση.
Η Μυρίνα αντικρίζοντας το θέαμα ούρλιαξε. Έκανε να τρέξει προς το μέρος της νεκρής συντρόφισσας της αλλά οι υπόλοιπες αμαζόνες μετά βίας μπόρεσαν να την συγκρατήσουν καθώς οπισθοχωρούσαν προς το εσωτερικό των τειχών της Τροίας.
Η μάχη είχε τελειώσει.
Ο Αχιλλέας γονάτισε μπροστά στο νεκρό σώμα της βασίλισσας και κοίταξε το πρόσωπο της νιώθοντας έναν ακατανίκητο πόθο για την ομορφιά της πολεμίστριας. Έσκυψε και την φίλησε στα χείλη.
Ο Θερσίτης έφτασε στο σημείο λαχανιασμένος. Κοίταξε τον Αχιλλέα και φώναξε
-Το πάθος σας για πλούτο και για δόξα εξελίχτηκε σε ύβρι πλέον. Σκοτωνόμαστε εμείς οι απλοί άνθρωποι για να κάνετε το βίτσιο εσείς οι βασιλείς και ισχυροί αυτού του κόσμου. 10 χρόνια που να πάρει. 10 χρόνια είναι πολλά για να υπηρετούμε χωρίς λόγο την εξουσιομανία λυσασμένων παρανοϊκών όπως εσείς. Δεν σας φτάνουν τα πλούτη και η δόξα τώρα το ρίξατε και στους έρωτες με νεκρές βασίλισσες. Καθόλου παράξενο έτσι νεκροί από αισθήματα και αγάπη που είστε όλοι οι ισχυροί αυτού του κόσμου.
Ένας Μυρμιδόνας έκανε να τραβήξει το σπαθί του και να πλησιάσει από πίσω τον ασεβή Θερσίτη, όμως ο Οδυσσέας , πιστός φίλος του Αχιλλέα του έπιασε το χέρι ψιθυρίζοντας
-Όχι τώρα, όχι εδώ.
Από τα τείχη της Τροίας μια Αμαζόνα μαχήτρια σημάδευε επίσης με το τόξο της τον Θερσίτη. Το χέρι της Μυρίνα την εμπόδισε να το εκτοξεύσει
-Όχι αυτόν. Αυτός είπε αλήθειες σήμερα και είναι ήδη νεκρός αν και δεν το ξέρει ακόμα
-Τα λόγια του βεβήλωσαν την βασίλισσα
-Και για πρώτη φορά στην ιστορία εξύψωσαν τον απλό πολεμιστή.
Ο Αχιλλέας γύρισε και με μίσος στα μάτια κοίταξε τον Θερσίτη. Ο μικροκαμωμένος Αχαιός πολεμιστής κατάλαβε πως ο Μυρμιδόνας ημίθεος θα ζητούσε την εκδίκηση του. Σύντομα
Τελος 1ου επεισοδίου