Τρεις φίλοι διέσχιζαν την φτωχογειτονιά των Βρυξελλών του μεσοπολέμου
λίγο πριν φτάσουν στο φτωχόσπιτο τραβήξαν τις τραγιάσκες τους προς τα κάτω να κρύψουν όσο μπορούσαν το πρόσωπο τους Ο πρώτος έριξε μια κλωτσιά του φτωχόσπιτου και την έσπασε. Οι υπόλοιποι μπήκαν με τα ρόπαλα στα χέρια τους Βρήκαν τον Ζαν μέσα και μπροστά στα παιδιά του ξεκίνησαν να τον ξυλοκοπούν ανηλεώς Ο Ζαν βογγούσε και ψέλλιζε -Μη , είμαι φτωχός. Έχω παιδάκια Οι τρεις φίλοι λειτουργούσαν σαν ρομπότ. Ανεπηρέαστοι απ τις κραυγές ανθρωπισμού του Ζαν συνέχιζαν να τον ξυλοκοπούν μέχρι να ακούσουν κάθε ίντσα κόκαλου να αφήνει εκείνο τον ήχο που σηματοδοτεί το σπάσιμο Μετά ανάψαν τσιγάρο και βγήκαν έξω βαδίζοντας με αργό σταθερό βήμα μέσα στην φτωχογειτονιά ...48 ώρες νωρίτερα ο Ζαν έπιανε την Μαριέλ, την απλήρωτη εργάτρια της υφαντουργίας να κλέβει από το παντοπωλείο που δούλευε ο ίδιος μισό λίτρα γάλα Τον παρακάλεσε η φτωχή γυναίκα αλλά ο Ζαν ήταν ανένδοτος. Απειλούσε να φωνάξει το αφεντικό του και την αστυνομία. Τελικά ενέδωσε και πήρε τα τελευταία χαρτονομίσματα που είχε η Μαριέλ στο πορτοφόλι της. Μετά της άρπαξε και το μπουκάλι με το γάλα. Την έριξε μια κλωτσιά και την πέταξε έξω από το μαγαζί ρίχνοντας την μέσα στις λάσπες Ο Ζαν μετά την επίσκεψη των τριών φίλων με τις τραγιάσκες δεν κατάφερε να ξαναπερπατήσει ποτέ...
ειχες το χρωμα της λασπης του χωραφιου που κολαει στα ποδια των αγροτων
το χρωμα που εχουν τα νυχια του εργατη που μολις βγηκε απο το εργοστασιο θα εχεις παντα αυτο το χρωμα μεχρι να ανθισουν τα λιοδεντρα μεχρι τα παιδια να κοιτανε τον ηλιο χωρις δακρυα στα ματια μονο τοτε θα εχεις το χρωμα σου μεχρι τοτε θα εισαι ο καμβας των κολασμενων c.f ένα διήγημα σε συνέχειες από τον c.f. διαβάστε το τέταρτο μέρος της ιστορίας εδώ Τις επόμενες μέρες μου ήταν σχεδόν αδύνατο να δουλέψω, έπρεπε να γράψω μια αναφορά για τον αρχιπλοίαρχο μιας και ήμουν ο πρώτος αξιωματικός που βρέθηκε στην σκηνή του μακελέματος αλλά και ταυτόχρονα ο άμεσος προϊστάμενός της κρατούμενης . Η αναφορά βέβαια θα ήταν άκρως απόρρητη και δεν θα έβλεπε ποτέ το φως της δημοσιότητας . Οι έξι ναυτονομοι είχαν παρασημοφορηθεί για την ανδρεία τους να σβήσουν την πυρκαγιά στο εργαστήριο και να σώσουν δεκάδες επιστήμονες από τον θάνατό. Αυτή ήταν η επίσημη εκδοχή του συμβάντος . Έτσι έγραψα μια πρόχειρη περιγραφή της σκηνής όπως την είδα μπαίνοντας στο κελί της γυναίκας και δεν έκανα καμία αναφορά στις υποψίες μου για τους ναυτονόμους και τις πράξεις τους. Έκλεισα με την εκτίμηση ότι επρόκειτο για μια απόπειρα απόδρασης που απλά δεν υλοποιήθηκε για ανεξήγητους λόγους. Ο αρχιπλοίαρχος διάβασε την αναφορά χωρίς να σχολιάσει τίποτα και μου ζήτησε να συνεχίσω την δουλειά μου. Όταν τον ρώτησα για τον καθηγητή μου απάντησε ξερά ότι πλέον είμαι μόνος μου μέχρι τις αρχές Ιούλη και καλά θα κάνω να έχω τελειώσει μέχρι τότε. Στο μυαλό μου κυριαρχούσαν τα λόγια της ότι δεν θα τους ξεφύγουμε και η επιλογή της να υπομείνει ένα μαρτύριο ενώ θα μπορούσε να το είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα. Υπέμεινε όλη αυτή την βαναυσότητα μόνο και μόνο γιατί θεωρούσε καθήκον της να βοηθήσει μια πατρίδα που ήρθε με τους γονείς της μωρό και η οποία την έκλεισε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ως εσωτερικό εχθρό μόνο και μόνο λόγο της καταγωγής της. Η κώδικες τιμής μιας ατιμασμένης θα μας βοηθούσαν να τελειώσουμε αυτόν το πόλεμο μια ώρα αρχύτερα, επιλέγοντας να ατιμάσουμε για πάντα την χώρα μας και την επιστήμη. Αυτό που θα ανακάλυπτα μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου θα προτιμούσα να μην το είχα μάθει ποτέ. Μπροστά μου θα ξετυλιγόταν ένας κόσμος πλάι στον δικό μας που ειλικρινά δεν θα ήθελα να έχω ποτέ καμία επαφή, ένας παράλληλος κόσμος με τον δικό μας που αναζητούσε με υπομονή και επιμονή μια διέξοδο για να μεταπηδήσει στον δικό μας για πάντα και να τον καταβροχθίσει με έναν τρόπο που ούτε η πιο αρρωστημένη φαντασία μας δεν μπορεί να σκεφτεί. Από καιρούς σε καιρούς καταφέρνει να ανοίξει ένα παράθυρο στον δικό μας και τότε έρχεται ο όλεθρος που κάνει τον θάνατο να μοιάζει με ευχάριστη ανακούφιση. Δεκάδες πανάρχαια πλάσματα που υπάρχουν πριν την ύπαρξη του κόσμου αναζητούν να επιστρέψουν στο σύμπαν μας από το οποίο εξορίστηκαν. Αναζητούν μια ύπαρξη που η ανθρωπότητα δεν θα έχει καν θέση ούτε καν στην ανυπαρξία της. Κάποιοι ανόητοι πιστεύουν ότι μπορούν να τα κάνουν υπηρέτες τους αλλά μόνο η απόγνωση και ο αιώνος πόνος τους περιμένει. Οι αρχαίοι λαοί τα γνώριζαν αυτά τα πλάσματα και τους πρόσφεραν θυσίες για να τα κρατήσουν μακριά. Έτσι φρόντιζαν να τους ανοίγουν από καιρό σε καιρό ένα παράθυρο στον κόσμο μας για να τραφούν με τον αρρωστημένο τρόπο τους. Και είναι σίγουρο ότι αν εμποδίσεις αυτά τα γεύματά τους θα επιστρέψουν με κάποιο τρόπο για να εκδικηθούν. Αυτή είναι και η δική μου μοίρα και σφραγιζόταν την μέρα που αποκρυπτογραφούσα εκείνο μήνυμα. Επέστρεψα λίγα λεπτά αργότερα στο γραφείο και βρήκα τους ναυτονόμους να καθαρίζουν τον εμετό μου και τον καθηγητή να εξετάζει προσεκτικά το βιβλίο μην είχε πάθει καμία ζημιά. Μου το ξανά έδωσε στο χέρι και είπε «ελπίζω μην το καταστρέψεις, φτηνά την γλίτωσε, αν νομίζεις ότι δεν μπορείς να το διαβάσεις άστο και θα δούμε τι θα κάνουμε». Πήρα το βιβλίο στα χέρια μου και το άνοιξα πάλι. Μου ήρθε αυτή η μπόχα και πάλι στα ρουθούνια αλλά συγκεντρώθηκα να διαβάσω τι έλεγαν οι λέξεις μέσα στον κύβο. Η γραφή έμοιαζε με αραβικά αλλά δεν έβγαινε κανένα νόημα σε καμία γλώσσα της αραβικής χερσονήσου. Δεν ξέρω πόση ώρα στεκόμουν μπροστά στην πρώτη σελίδα όταν συνειδητοποίησα ότι οι ήχοι του αραβικού αλφαβήτου δημιουργούσαν λέξης στην Λατινική. Εκείνη ακριβώς την στιγμή μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί μου, λες και είχαν ξυπνήσει τα πιο παλιά ζωώδη ένστικτα. Εκείνο το προϊστορικό ένστικτο που κάνει τις τρίχες του σβέρκου σου να σηκώνονται και ένα ρίγος να διαπερνάει τον κορμί σου όταν μια ανείπωτη απειλή σε πλησιάζει στο σκοτάδι ή ένα καταχθόνιο πλάσμα της θάλασσας κολυμπάει από κάτω σου και ετοιμάζεται να σου επιτεθεί Έλυσα το κορδόνι που κράταγε τον φάκελο κλειστό και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν τον ανοίξω. Δεν ήξερα τι περίμενα να βρω μέσα. Αυτή η ιστορία δεν μου έβγαζε κανένα νόημα. Το μυαλό μου σταχυολόγησε ασυναίσθητα τα γεγονότα. Το Ιαπωνικό σήμα, η αρπαγή μου από το γραφείο και το ταξίδι μου στην έρημο. Έπειτα ο περίεργος επισκέπτης που ήθελε να μάθει Ιαπωνικά , ο αρχιπλοίαρχος με την εκλεπτυσμένη απειλή του μετά πάλι το Ιαπωνικό σήμα και τώρα ο φάκελος με το άγνωστο περιεχόμενο. Τον άνοιξα και άρχισα να γυρνάω τις σελίδες που περιείχε. Ήταν το αντίγραφο ενός ιαπωνικού χειρογράφου που είχε γίνει από μία από αυτές τις νέες μηχανές που είχε ο στρατός για να βγάζει αντίγραφα. Αν είχαν χρησιμοποιήσει πολύγραφο θα είχαν φροντίσει να το ξανά δακτυλογραφήσουν για να μην καταστρέψουν το πρωτότυπο. Αλλά αυτό ήταν ακριβής κόπια του αρχικού με τις μουτζούρες και τις διαγραφές του συγγραφέα. Το μόνο που δεν μπορούσες να διακρίνεις ήταν το χρώμα η ποιότητα του μελανιού και πότε είχαν γίνει οι διαγραφές. Σε ένα χειρόγραφο αυτό είναι ίσως το μόνο στοιχείο που δεν μπορεί να αντιγράψει κάποιος μιας και ένα έμπειρο μάτι μπορούσε να καταλάβει από το τόνο του μελανιού αν τα σχόλια, οι διαγραφές και οι προσθήκες είχαν γίνει μαζί με το αρχικό κείμενο ή καιρό μετά. Ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες από τον C.F. Τώρα πια δεν έχει καμία σημασία να γράψω γα όλα αυτά ο πόλεμος έχει τελειώσει χρόνια τώρα και κανείς δεν θα ασχοληθεί με το ημερολόγιο ενός απόστρατου γραφιά του ναυτικού. Αυτή ήταν η τυπική μου ιδιότητα καθ’ όλη την διάρκεια της επιστράτευση μου. Μια όχι και τόσο τιμητική θέση όταν οι μισοί σου γείτονες έχουν γυρίσει γεμάτοι παράσημα και ιστορίες από τα πεδία του Ειρηνικού και οι άλλοι μισοί δεν γύρισαν ποτέ. Τι το ηρωικό έχει εξάλλου το να ξενυχτάς και να στύβεις το κεφάλι σου να καταλάβεις τι γράφει αυτό το ακαταλαβίστικο χαρτάκι που έχεις μπροστά σου;
Αυτή δούλευε ως χορεύτρια στο κλαμπ του Σικάγου στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης. Αυτός ήταν μελος του εργατικού συνδικάτου και μιας επαναστατικής ομάδας που απεργαζόταν σχέδια κοινωνικής επανάστασης
Το προηγούμενο βράδυ το αφεντικότ ης την έσπασε στο ξύλο και την απέλυσε όταν έκανε την "δύσκολη" απέναντι στις ορέξεις ενός "σημαντικού" πελάτη, ο οποίς και προμήθευε το κλαμπ με αλκοόλ. |
Details
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
January 2018
Categories |