Βλέπω από κουβέντες με αριστερούς (με την ευρύτερη έννοια του όρου) να δίνουν περισσότερη σημασία και σεβασμό στους κεντρικούς σχεδιασμούς του κράτους και την εξουσίας παρά στην βούληση ενός σημαντικού κομματιού του λαού. Για παράδειγμα , κουβεντιάζοντας για την Ρωσία, όπου η εξουσία προωθεί την ναζιστική /ξενοφοβική ατζέντα είχα αναφέρει πως αν κοιτάξουμε καλύτερα την Ρώσικη κοινωνία το μεγάλο κομμάτιο του λαού δεν θα ενστερνιστεί αυτή την επιβαλλόμενη από τα πάνω λογική. "Ναι αλλά μετράει η εξουσία που την επιβάλλει και όχι ο λαός που δεν έχει φωνή και δύναμη" , μου απαντούν Φίλοι, μπορεί να το πείτε και Δον Κιχωτισμό, αλλά πάντα είχα και θα έχω εμπιστοσύνη στην δύναμη του λαού -και στο γύρισμα εκείνο που κάνει σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους και ανατρέπει τα πάντα όλα-ακόμη και καταστάσεις που μέχρι πριν μια μέρα στήριζε -μιλάμε κυρίως για τον φτωχό λαό, τους αποκλεισμένους , τα χουλιγκάνια, τους ανέργους...οι οποίοι όσο δεν εξεγείρονται δεν θα πρεπε να χαροποιεί την εξουσία γιατί απλά συσσωρεύουν μια οργή η οποία όταν εκδηλωθεί θα ναι τόσο μα τόσο καταστροφική δημιουργική όπως στην εξεγερση του Λος Αντζελες όπου κρατούσαν καθαρές τις μπάρες των αναπήρων για να συμμετέχουν στο πλιάτσικο και συνάνθρωποι μας με κινητικά προβλήματα ...όπως στο παρκο Γκεζι οπου ενωμενα τα χουλικγκανια της Μπεσικτας, της Φενερ και της Γαλατα, αν και ομοφοβικοι φύσει και θέση συμμετείχαν σε εκδηλώσεις της lgbtq κοινότητας της πόλης και μετά τις πρώτες μέρες βοηθούσαν στην συνδιοργανωση ...είναι εκείνο το σημείο που ο λαός κάνει το μαγικό κλικ... για αυτό ποτέ μην απογοητεύεστε και μην παύεται να ελπίζεται στον λαό |
Details
Archives
October 2018
Categories |